Nadszaniec w Zamościu to ważny element historycznych fortyfikacji miasta, który stanowił kluczową część obronnej struktury bastionu VII. Ten bastion, będący najpotężniejszym spośród siedmiu zamojskich bastionów, pełnił kluczową rolę w obronie miasta od wschodu, gdzie warunki do przeprowadzenia ataku były najbardziej korzystne. Choć bastion był wielokrotnie modernizowany od momentu powstania Zamościa, to najistotniejsze zmiany miały miejsce w XIX wieku.
Około 1810 roku, w szyi bastionu, zbudowano ziemny nadszaniec, który w latach 20. XIX wieku został zastąpiony nowym, murowanym nadszańcem, który przetrwał do dzisiaj. W tym samym okresie powstały również galerie strzeleckie - długie korytarze biegnące wzdłuż zewnętrznych murów bastionów, kurtyn i nadszańców, wyposażone w charakterystyczne pionowe otwory strzeleckie.
Niestety, podczas likwidacji twierdzy, bastion VII, podobnie jak inne fortyfikacje, został zniszczony. Dopiero w latach 80. XX wieku podjęto prace archeologiczne, które pozwoliły odkryć ukryte w ziemi pozostałości murów. Dzięki tym pracom udało się zrekonstruować część z nich, w tym bastion VII oraz fragment kurtyny łączącej go z bastionem VI, przypominając o bogatej historii obronnej Zamościa.
