Zespół klasztorny o. Franciszkanów w Horyńcu Zdroju.
Historia Horyńca jest wielokulturowa. Pograniczne tereny to miejsce gdzie obcowały różne społeczności wyznaniowe. Do ciekawszych obiektów architektury sakralnej w Horyńcu należy katolicki klasztor o. Franciszkanów w Horyńcu Zdroju.
Treść tablicy informacyjnej przy klasztorze:
„Około 1500 metrów od początku ścieżki, po prawej stronie znajduje się zespół klasztorny o.Franciszkanów. W jego skład wchodzi kościół i klasztor, których budowę rozpoczęto z inicjatywy fundacji Telefusa utworzonej w 1703 r. Barokowy kościół parafialny pod wezwaniem Matki Boskiej Niepokalanego Poczęcia wybudowany został w latach 1757-1758 na fundamentach z 1706 r. w formie jednonawowej z węższym prezbiterium i zakrystią. Charakterystyczną cechą tej budowli są grube, kamienno - ceglane mury (2-2,5 m). W okresie walk z UPA klasztor ten został zdewastowany, a w latach 1949 - 1950 odrestaurowany. Zespół posiadał kiedyś charakter obronny, o czym świadczą grube mury i pozostałości fos.
ZESPÓŁ KLASZTORNY OO. FRANCISZKANÓW
POWSTAŁ Z FUNDACJI PIOTRA TELEFUSA W 1703 R., UKOŃCZONY PRZEZ MIKOŁAJA STADNICKIEGO W 1759 R. PO KILKUDZIESIĘCIOLETNIEJ PRZERWIE. W 1760 R
WYBUDOWANO PRZYLEGAJĄCY DO KOŚCIOŁA KLASZTOR FRANCISZKANÓW.
UWAGĘ ZWRACA OBRONNE POŁOŻENIE CAŁEGO ZAŁOŻENIA (OTOCZONY FOSĄ
W PRZESZŁOŚCI NAPEŁNIONĄ WODĄ). BAROKOWY KOŚCIÓŁ JEST JEDNONAWOWY,
Z NIECO WĘŻSZYM PREZBITERIUM I SKLEPIENIEM KOLEBKOWYM Z LUNETAMI. JEGO
CECHĄ CHARAKTERYSTYCZNĄ SĄ NIEZWYKLE GRUBE MURY (W NIEKTÓRYCH MIEJSCACH SIĘGAJĄ NAWET 2,5 M. CO RÓWNIEŻ PODKREŚLA OBRONNY CHARAKTER BUDOWLI).
PRZY WEJŚCIU UMIESZCZONO WSPÓŁCZESNE RZEŹBY, PRZEDSTAWIAJĄCE ŚW. BRATA ALBERTA I SIOSTRĘ BERNARDYNĘ (MARIĘ JABŁOŃSKA), A W PRZEDSIONKU TABLICĘ UPAMIĘTNIAJĄCĄ ICH SPOTKANIE W DNIU 13 CZERWCA 1896 R.
WEWNĄTRZ KOŚCIOŁA ZNAJDUJĄ SIĘ XIX-WIECZNE OŁTARZE, AMBONA I ŁAWY.
W OŁTARZU GŁÓWNYM JEST ROKOKOWA, POKRYTA ZŁOTEM, RZEŹBA PATRONKI
ŚWIĄTYNI - MATKI BOSKIEJ NIEPOKALANIE POCZĘTEJ.
W OŁTARZACH BOCZNYCH UMIESZCZONO XVIII-WIECZNE OBRAZY PRZEDSTAWIAJĄCE ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU I ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO. PO BOKACH DROGA KRZYŻOWA Z XIX w. ŁUK TĘCZOWY, ODDZIELAJĄCY NAWĘ OD PREZBITERIUM, POKRYWAJĄ ORYGINALNE FRESKI, POWSTAŁE W CZASIE BUDOWY KOŚCIOŁA. NA CHÓRZE UMIESZCZONO HERB FUNDATORÓW KOŚCIOŁA.„
