Dawna Lubycza Królewska była podzielona na trzy części. Jedna część nosiła nazwę, Lubycza Miasteczko, druga, Lubycza Kameralna, a trzecia, Lubycza Wieś. W Lubyczy Kameralnej na zabytkowym cmentarzu znajdziemy oprócz nagrobków z bruśnieńskiego ośrodka kamieniarskiego (jeden z nich należący do Anny Łozy jest sygnowany, co zdarzało się bardzo rzadko, przez kamieniarza z Brusna Starego: Antona Lubyckiego) drewnianą dzwonnicę pochodzącą z Teniatysk. Jest ona przykładem zjawiska translokacji obiektów wielkogabarytowych, które to zjawisko zdaje się być charakterystyczne dla Roztocza Wschodniego. Dzwonnica przeniesiona z Teniatysk stoi na miejscu dzwonnicy, którą przeniesiono do Lublina, do Muzeum Wsi Lubelskiej. Drewniana cerkiew, która tu wcześniej stała po drugiej wojnie światowej zawaliła się i została rozebrana. Jeszcze dziś możemy znaleźć tam kawałki blachy z jej dachu. Na kamiennych nagrobkach przeczytamy inskrypcje w języku ukraińskim, polskim i niemieckim.
Autor. Robert Gmiterek